Rozdział 5

~Zayn's POV~

Jechałem w stronę szkoły z tą całą Caroline. Przyznaję, że gdy na siebie wpadliśmy byłem trochę wkurwiony, ale jak zobaczyłem ją taką nieporadną pod tymi schodami, to trochę zmiękłem, no i to była jakaś tam okazja żeby urwać się trochę z lekcji. Wizyta w szpitalu przyniosła większe korzyści, cały dzień zrobiłem sobie wolny. Przydał się, mogłem się przespać. Wiem, pierwszy dzień i już nieobecność, ale szkoła jest po to, żeby zdobyć wykształcenie i pracę, a ja już mam pracę, mimo, że mam siedemnaście lat. Nie mam zamiaru z niej rezygnować, jest dla mnie stworzona. Ja jestem stworzony do niej. Szkoła jest tylko na pokaz dla rodziców, nie chcę by wiedzieli co robię.
-Nie stresuj się tak, Carly - powiedziałem, gdy zauważyłem, że dziewczyna znęca się nad materiałem swojej bluzki.
Fuknęła.
-Caroline - poprawiła.
Było widać, jak denerwowało ją imię, które jej nadałem. Zgrywała świętą. Podobało mi się to.
Dobra, Zayn ogarnij się!
Jednak, wielką przyjemność sprawiłoby mi sprowadzenie jej trochę na złą drogę.

~Caroline's POV~

Zatrzymaliśmy się na parkingu pod szkołą. Gorączkowo rozglądałam się za czarnym audi, w którym zawsze czekali moi rodzice. Było, przy wyjeździe.
-Jest. Która godzina? - zapytałam.
Wiedziałam, że byliśmy spóźnieni, ale ile? Jak się wytłumaczyć?
-15.27 i jesteś spóźniona - odpowiedział, gdy tylko sprawdził na swoim iPhone'ie. Głupowato się uśmiechał.
Nie było tak źle, dosyć szybko tu dojechaliśmy. Może przez ciężką nogę Zayn'a.
Sięgnął po paczkę papierosów z kieszeni i wyciągnął w moją stronę.
-Może jednak?
-Nie - odpowiedziałam nerwowo - muszę jakoś dostać się do szkoły po swoje rzeczy, żeby mama mnie nie zauważyła... Siedem minut, mogłam być w toalecie, nie? - zapytałam samą siebie.
-Jasne - mruknął, wsadził jednego papierosa pomiędzy swoje usta i odpalił go - Ale wiesz, że ona jest na drugim końcu parkingu? Po prostu idź.
Zaśmiałam się.
-Wierz mi, to zbyt proste. Pewnie już wypatruje mnie wśród ludzi.
-Doprawdy? - powoli wypuścił dym z ust, znowu zobaczyłam ten błysk w jego oczach, jakby planował coś złego, a jednocześnie ekscytującego.
Nie ogarniałam tego człowieka i jego dziwnych zachowań.
-Chodź, pójdę z tobą. Będzie dobrze - jego słowa wcale mi nie pomogły.
Wysiedliśmy z samochodu i szybkim krokiem ruszyliśmy w stronę szkoły. Im bliżej byliśmy wejścia, tym więcej ludzi musieliśmy wymijać i więcej spojrzeń skierowanych było w naszą stronę. Cóż, głównie spojrzeń dziewczyn, które hojnie obdarowywały nimi Zayn'a.
Gdy znaleźliśmy się w środku poszliśmy w stronę schodów, prowadzących do szatni, tak tych samych, z których spadłam. Wzięłam kurtkę i podreptałam do szafki po telefon. Chłopak cały czas za mną szedł, cicho. Pierwsze co zrobiłam po wyciągnięciu urządzenia, to sprawdzenie, czy ktoś próbował się ze mną skontaktować. Próbował, tak jak się spodziewałam. 7 połączeń nieodebranych, cztery od mamy, dwa od Eleanor, nawet jedno od Louis'a i 3 wiadomości, ale postanowiłam, że zajmę się tym w domu.
Tuż przed wyjściem ze szkoły przystanęłam na chwilę, bo zdałam sobie sprawę, iż wciąż za mną kroczy ten cień.
-Dzięki za wszystko - zwróciłam się do niego - mam nadzieję, że nie będziesz miał jakiś problemów przez dzisiejszą nieobecność - powiedziałam szczerze.
-To nie koniec świata, bardziej ciekawi mnie co ty wymyślisz - posłał mi cwaniacki uśmiech.
On naprawdę chyba nie potrafi być poważny.
-Tu musimy się rozejść, do kiedyś - pożegnałam się i wyszłam nie czekając na odpowiedź.
Widziałam audi, to ono było moim celem i byle do domu.
Kątem oka widziałam, że ktoś zrównuje ze mną swoje tempo i idzie dokładnie w tym samym kierunku co ja.
-Odprowadzę cię - szepnął.
-Dlaczego? - zapytałam nie przerywając swojego marszu.
-Tak sobie.
Po chwili byliśmy przy aucie. Przez przyciemnione szyby z tylu nic nie widziałam, ale mogłam się założyć, że matka się nam przygląda.
Uśmiechnęłam się przelotnie do chłopaka, gdy chwytałam klamkę. Złapał mnie w pasie i delikatnie pocałował w policzek. To byłby całkiem miły gest, z jego strony bardzo miły, ale nie w takiej sytuacji.
-Jutro powiesz mi jak się wytłumaczyłaś - szepnął mi do ucha i odszedł.
Oniemiała zajęłam swoje miejsce, ale nie ośmieliłam się spojrzeć na mamę.
-Kto to był? - nawet się nie przywitała.
-Kolega - odpowiedziałam krótko, choć wiedziałam, że to ją tylko wkurzy, ale nic lepszego nie miałam do powiedzenia.
Tyler odpalił silnik i ruszył. Przy rodzicach nigdy się do niego nie odzywałam.
-Jaki? - kontynuowała wywiad.
-Jest nowy w szkole, pomogłam mu - odważyłam się na nawiązanie kontaktu wzrokowego, żeby nadać mojej wypowiedzi normalnego charakteru, nie jak u przesłuchiwanego więźnia. Była poważna i podejrzliwa.
-No dobrze, ale nie wdawaj się z nim w jakieś głębsze relacje. Jak poprawa?
Westchnęłam.
A łudziłam się, że pójdzie łatwo. Prędzej czy później i tak się wyda, ale lepiej później.
-Myślę, że dobrze - wsadziłam w to zdanie jak najwięcej pewności i przekonania.
-Cieszę się - naprawdę?
Przez resztę drogi do domu milczeliśmy. Jak zwykle.

-Obiad za pół godziny - poinformowała nas Georgia, gdy tylko przekroczyliśmy próg.
-Tata też będzie? - zapytałam.
-Tak, zaraz powinien być.
-Będę na górze - poinformowałam ją i pobiegłam do swojego pokoju.
Rzuciłam się na łóżko w moim azylu, tylko tu nikt mną nie rządził. Wolałam, żeby ojca nie było, to trochę odwrotnie niż zazwyczaj, ale po co się mu tłumaczyć, wystarczy, że matka mnie zestresowała.
Wzięłam do ręki telefon i odczytałam wiadomości.

Od: Eleanor

Hej, gdzie jesteś? Twoja kurtka wisi! :) xx

Od: Eleanor

Poważnie, gdzie jesteś? Matematyczka się o Ciebie pytała. Jak będziesz mogła, to się odezwij!

Od: ☆Lou - Superman☆
Masz u El przesrane, lepiej się odezwij haha!
Ja Ci tym razem nie pomogę ;P

Superman jak zwykle pomocny.

Postanowiłam od razu odpisać.

Do: Eleanor

Jest ok ;) Jestem już w domu, opowiem Ci jutro ♥ x

Nie było sensu pisać do Louisa, pewnie byli razem.

Gdyby nie to, że przespałam pół dnia, to pewnie bym zasnęła, ale w zaistniałej sytuacji musiałam czekać na obiad z rodzicami.

Telefon zawibrował mi w dłoni.

Od: Eleanor

"Już"??? O będziesz się tłumaczyć, siostro!

Prychnęłam. Co jak co, ale jej tłumaczyć się nie muszę.

Całe pół godziny przeleżałam, poszłam jeszcze tylko się ogarnąć do łazienki i zeszłam do jadalni.

-Nareszcie - skomentowała moja mama.

Tak, za spóźnienie na obiad też mi się czasami obrywa.

-Dzień dobry, tato - przywitałam się i usiadłam do stołu.

Po chwili każde z nas dostało porcję kurczaka. Pachniał nieziemsko, a ja cały dzień nic nie jadłam. Rozmowa kręciła się wokół ich pracy, czyli nic nowego, aż w końcu zaatakowali mnie.

-A jak poprawianie ocen, Caroline? - tym razem musiałam się pocić przed nim.

-Dobrze - fatalnie, po co kłamałam? Przecież to wszystko się wyda i będzie jeszcze gorzej, gdy dowiedzą się, że ich okłamałam.

-Ciekawe. Wiesz kogo dzisiaj spotkałem? - popatrzył na mnie surowym wzrokiem.

____________________________________________________________

Ale nudny i znowu urwany w takim momencie :/ Przepraszam, pisany był w zmęczeniu. Przepraszam za błędy. Muszę w ten weekend jeszcze przepisać całe dwa zeszyty :(

Chociaż dzisiaj wieczorem rezerwuje sobie czas na relaks i przeczytam sobie FF, do których dostałam linki ;)

Mam dość szkoły, chce już te moje niezasłużone wakacje ;P

No, mamy perspektywę Zayn'a, można powiedzieć, że na zawołanie :)

Jeśli chcesz być informowany/a o nowych rozdziałach zostaw swój tt, mail, gg, ask lub bloga, pod ostatnim rozdziałem, albo w zakładce "Informowani" :D

Liczę na szczere komentarze ♡

i

dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednimi postami ;) xx

~ @justynast456